Happy werkgever!
Alle mkb-ondernemers in Nederland met financiële problemen helpen bij het regelen van hun schulden. Dat was mijn droom. Dapper startte ik in 1994 mijn eenmanszaak om dit ambitieuze voornemen na te jagen. Na twee jaar werken in mijn eentje, nam ik mijn eerste échte werknemer aan. De jonge jurist had zich bij mij gemeld via een open sollicitatie. Ik – ‘serieus werkgever’ – keek hem eens diep in de ogen en besloot hem een kans te geven. Een kwestie van vertrouwen. Over en weer. En samen waren we al snel een sterk team, dat continu om uitbreiding vroeg. Het goede gevoel en vertrouwen dat bij de jonge jurist de doorslag gaf, bleek ook die keren daarna cruciaal. En ach, als het dan toch over en weer niet werkte, dan gingen we om de tafel, praatten de verschillen uit en namen dan, indien nodig, op gepaste wijze afscheid.
Na vele jaren flink aan de (marketing) weg timmeren, verdubbelde de omzet in 2008 van 1 miljoen, naar 2 miljoen in 2009 en 4 miljoen in 2010. Veel werk, veel dossiers en 115 medewerkers, maar ook veel regels én jawel: een HR-manager. Het gevolg: ik had minder contact met mijn werknemers. En dat voelde niet goed. Toen ik de melding kreeg dat ene ‘Jolanda’ ziek was en ik bij god niet wist wie dat toch was, merkte ik: de afstand wordt te groot. Uiteindelijk bleek ‘Jolanda’ de medewerkster van ons ingehuurde schoonmaakbedrijf en dus geen werknemer, maar toch, dit was een signaal.
‘Gelukkig’ brak ook voor ons de crisis aan; dat betekende downsizen, efficiënter worden, meer doen voor minder en reorganiseren. Spannende tijden, maar ook terug naar een meer platte organisatie, heldere communicatielijnen en gevoel met én tussen de werknemers. Wel lastig voor de oude garde: sommige werden opzij geduwd, andere naar beneden geduwd en enkele omhoog gestuwd. Tijd voor reflectie en confrontatie. Vind jij als werknemer de organisatie en het werk nog leuk, vinden wij als nieuwe organisatie jou als werknemer nog passen? Door hier open over te communiceren, heeft mijn bedrijf de verandering op de werkvloer inmiddels goed kunnen doorstaan. De ouderwetse schwung ‘met z’n allen de schouders eronder’ komt ein-de-lijk weer terug en in al die jaren is er geen kantonrechter aan te pas gekomen. En ja, daar ben ik best trots op!
Jacqueline Zuidweg
Deze column heb ik geschreven in 2015. Korte update maart 2017: Als ik deze column zo teruglees, voelt deze fase alsof dit alweer 10 jaar geleden is. Zo snel wen je aan je ‘nieuwe’ organisatie als zaken goed lopen, je ‘happy medewerkers’ hebt en je samen zin hebt in de toekomst en geniet van elke dag. Samengevat op z’n Cruijffiaans: Elk nadeel heb zijn voordeel!
