Trots
Na meer dan 10 jaar ervaring met allerlei soorten mensen en ondernemingen met problematische schulden riep ik afgelopen week: “Ik kan er wel een boek over schrijven”, “Doen! riep mijn collega, of schrijf ook mee aan de column om iedereen kennis te laten maken met het werk dat wij doen”.
Hoe vaak ik niet van klanten hoor in het eerste gesprek, ik kan niet meer, ik zie het niet meer zitten en ik weet niet hoe ik verder moet. De moed is hen in de schoenen gezonken en veelal zitten ze zo gespannen tegenover mij dat ik probeer het ijs te breken. Er zijn zoveel mensen met schulden en ze zijn niet alleen. Alleen met die opmerking kom ik er niet, en dan kan ik alleen maar denken aan een zware periode 8 jaar geleden. En met meer dan trots in mijn stem vertel ik over deze periode.
In 2006 begonnen mijn ouders met veel enthousiasme hun droom, een eigen zaak. De eerste paar jaren ging het goed en leek er een goede stijgende lijn in te zitten. Door meerdere oorzaken ging het in april 2009 helemaal mis. In eerste instantie was het plan gemaakt om een doorstart van de onderneming te realiseren. Alle stappen om hier te komen werden genomen, het dossier werd opgestart, de documenten verzameld en de gemeente werd ingeschakeld om de onderneming door te lichten.
Helaas heeft het nooit tot een doorstart kunnen komen. Het faillissement van de zaak en mijn ouders werd aangevraagd. Een periode van onzekerheid begon; wat gaat er nu gebeuren, moet er een nieuwe woning geregeld worden, hoe komen we aan inkomen en in welke volgorde moet dit allemaal gebeuren? Stukje bij beetje werden alle noodzakelijk zaken aangevraagd.
Op een mooie dag in juli 2009 werden mijn ouders dankzij ons kantoor toegelaten tot de Wet schuldsanering natuurlijke personen (Wsnp). Mijn ouders en mijn broer moesten wennen aan de nieuwe situatie. Leven van een uitkering, onder bewind staan en je houden aan die regels die hen over 36 maanden vrij van schulden zou maken.
En dan kom ik op een punt waar zo veel mensen tegen aan lopen, solliciteren. Hoe kom je na je 50ste nog aan het werk? Niemand wil mij toch meer? Ik ben altijd over gekwalificeerd, niemand neemt mij aan. Ik kan niet anders zeggen dat doorzettingsvermogen het woord is dat je op een tegeltje zou moeten zetten en bij de voordeur zou moeten hangen. En met zoveel trots kan ik zeggen dat mijn vader alles heeft aangepakt om weer aan het werk te gaan. Na een opleiding verzorgd door de gemeente waarin hij woonde, kreeg hij op zijn 59ste weer een baan in loondienst en is hij sindsdien nog steeds aan het werk. Ook mijn moeder heeft nooit stil gezeten en heeft altijd werk kunnen vinden en is ook nog steeds aan het werk.
36 Maanden later kwam het verlossende woord, het beëindigingsvonnis kwam binnen. Met goed gevolg was de regeling doorgelopen. Was het makkelijk, nee. Hebben ze het gered, jazeker!
Met trots vertel ik dit verhaal aan mijn klanten, ik weet wat ze doormaken, ik weet wat ze voelen en welke onzekerheid er is. Zo goed en zo kwaad als het kan proberen wij onze klanten door deze zware periode heen te helpen. Maar uiteindelijk moeten ze het wel zelf doen, trots zijn op wat zij hebben bereikt en zelf aan een nieuwe toekomst gewerkt hebben.
Kelly Vink
